Vandaag was het weer D-Day. Mark en ik moesten weer vroeg aanwezig zijn in het ziekenhuis. Deze keer voor de uitslag van een scan en van het onderzoek van m'n bloed. Beide onderzoeken waren noodzakelijk om te kijken hoe het er bij mij van binnen uitziet. Ik begin alvast om te vertellen dat het goed nieuws was, maar neem jullie even mee naar de afgelopen weken.
Bij de laatste 2 checks zag de oncoloog in m'n bloed dat de tumormarker en de leverwaardes weer wat gestegen waren. Goed om te weten is dat ik bij een eerdere controle nog op 50% van de dosis zat van de chemo. Ook hoefde ik niet iedere week een infuus met diezelfde chemo te krijgen. Dus halve dosis en een relatief chill kuurschema. De lagere dosering en het aangepaste schema gaven dus wat veranderingen in m'n bloedbeeld en dat was genoeg reden om weer iedere week een kuur te krijgen op 75% van de dosering.
Je kunt je dus voorstellen dat deze controle best spannend was. Als de stijging van de waardes door zou zetten en op de scan ook een groei van de tumoren zichtbaar zou zijn dan was het geen goed teken. Want dan zou de chemo niet meer werken. Verder staat er weinig medicatie meer te wachten voor me. Dus vrij essentieel dat dit goed gaat.
Met een knoop in m'n buik en tranen van de spanning vertrokken we voor de 100 duizend miljoenste keer naar het AVL. Het ene moment dacht ik dat ik me geen zorgen moest maken want ik voel me tenslotte goed. Geen pijn en functioneer nog redelijk normaal. Nou ja af en toe een tukkie tussendoor is wel nuttig. Het andere moment dacht ik dat het echt volledig slecht zou zijn en dat de boel volledig geëxplodeerd zou zijn. In de de auto en in de wachtkamer vloeien de tranen dan ook rijkelijk. Elkaar troosten en met bemoedigende woorden zitten we de tijd uit. En dan komt de dokter je halen.
Hart in de keel de spreekkamer in. Daar waar we al zo vaak in dezelfde setting hebben gezeten nemen we nu ook weer plaats. De dokter had er zin in en begon met een lekkere cliffhanger. Nou we hebben je scan bekeken en.....zien geen veranderingen met de vorige scan. Pffffff en adem weer door. Nu weer tranen maar dan van opluchting. Normaal begint hij altijd met de tekst dat hij tevreden of ontevreden is. Pas daarna volgt dan de uitleg. Nu begon hij dus net ff anders. Man man man niet te doen. Maar goed geen groei te zien dus. Leverwaardes waren gelijk gebleven en tumormarker was wel iets gestegen maar veel minder hard. Dus reden om door te gaan met de chemo. Dat je blij kunt zijn dat je iedere week weer een groot deel van de donderdag aan het infuus hangt kon ik me 4 jaar geleden toch niet bedenken. Maar dat zijn we wel.
Want chemo is goed en geeft tijd. Tijd om leuke dingen te doen. Weekendjes weg naar Mallorca met je lieve vriendinnen, weekendjes naar Makkum met je waterpolovriendinnen, met Mark en Jesper naar de camping om de boel zomerklaar te maken en daar samen plezier te maken, stiekem denken aan de zomervakantie om te kijken wat we daar voor leuks mee gaan doen, de Passion lijken met Jesper (sorry guilty pleasure) en nog veel meer moois wat gewoon nog gaat komen. Geniet allemaal weer van de mooie lente die gaat komen en een nog mooiere zomer.