De dag waarvan je hoopt dat die nog heel ver weg is, is helaas vandaag waarheid geworden. Na 3 jaar leven met uitzaaiingen in m'n lever moet ik nu ook dealen met uitzaaiingen in m'n buikvlies en botten. Het monster grijpt dus om zich heen. Alles wat je niet wil.
Al een week of 2 had ik een donderwolk boven m'n hoofd hangen. De wetenschap dat de bloedwaardes omhoog waren gegaan en er sneller een scan moest worden gemaakt gaven wel aan dat er iets gaande was. En dat blijkt dus. Met een knoop in m'n buik liepen Mark en ik samen de spreekkamer in. En dan dat nieuws.
Het enige wat ik nog kon was huilen. Mark grijpt zich dan wonderbaarlijk snel bij elkaar en kan het gesprek voeren met de dokter. Duidelijk en realistisch. Alsof hij een gesprek voert met een collega. Zo knap van hem en zo blij dat hij dat kan. Want zo komen wel de juiste vragen aan bod.
En dan komt het onvermijdelijke. We gaan naar huis en gaan de familie informeren. Eerst bel ik m'n zus. Huilen, troosten een kleine lach en weer huilen. Het volgende gesprek met broer. Tranen en troostende woorden volgen. Maar ook weer over alledaagse dingen als aangeboden hulp en een boel liefde. Maar dan komt het gesprek waarvan ik spontaan misselijk ben. Aanbellen bij m'n ouders en daar naar binnen. Als we daar samen op een doordeweekse dag voor de deur staan dan weet iedereen hoe laat het is. Huilen, troosten, stilte en weer huilen.
Bij alle gesprekken klinkt van iedereen ook weer de wilskracht. We gaan door! Gaan leuke dingen doen! Kop op! Dat zijn de Bessies ten voeten uit.
De middag breng ik door op het strand. Samen met hond en zus even uitwaaien. Daarna doen we het weer. Vanavond dus weer trainen geven aan m'n kleine moppies. Gewoon omdat dat blijdschap geeft.
Komende week gaan we opladen onder de Spaanse zon om zo vol goeie moed de chemo's weer aan te grijpen.