Precies 3 jaar geleden ging ik naar het ziekenhuis. Alleen even een fotootje maken en weer naar huis was het idee. Dat liep volledig anders. Het was mis en goed mis ook. De klap met de hamer kwam 2 weken later. Niet "alleen" borstkanker maar ook uitzaaiingen in de lever. Je gaat alle kanten op. Hoop en vrees wisselen elkaar af. Hoe gaan we dit doen? Wat gaat er gebeuren? Hoe ziek ga ik worden?
3 jaar later zat ik weer bij de dokter. Kijken hoe het gaat met de medicijnen die ik had gekregen. Helaas ook vandaag weer geen super goed nieuws. De chemopillen die ik vanaf januari kreeg doen niet zo goed hun best. Ook niet heel erg slecht, maar ze geven niet het gewenste resultaat. Er is een klein beetje groei te zien bij de tumoren in de lever. Niet veel maar wel genoeg om te stoppen met deze medicijnen.
Ik heb 3 keuzes van de dokter gekregen deze keer. Dat kon omdat er nog echt wel speling is om dingen te proberen. Ik kon weer terug naar de chemo die het heel goed heeft gedaan. Alleen de bijwerkingen waar ik veel last van had zijn niet heel aanlokkelijk. Daarom nog maar even wachten met deze chemo.
Daarnaast is er nog een hormoontherapie in combinatie met een doelgerichte therapie beschikbaar gekomen. Die ga ik nu proberen. De komende 3 maanden gaan we weer kijken wat dit doet. Pluspunt aan deze medicijnen is voor mij dat ze er een tijdje geleden nog niet waren. Er is dus zeker ontwikkeling op dit gebied. Onderzoek helpt en zorgt dus ook weer voor perspectief.
En dat is ook hoe ik dit nu weer zie. Natuurlijk is het balen dat de chemopillen niet werken. Maar ze hebben wel de groei kunnen remmen. Dat is weer mooi meegenomen. En nu dus aan een relatief nieuw medicijn beginnen.
Wat de toekomst brengt weet niemand. Ik wist dat ook niet 3 jaar geleden. Vol onzekerheid ging ik volle kracht vooruit. En nog steeds doe ik dat. Een heel stuk zekerder gelukkig. Want ondanks alle ellende is het leven veel te mooi om bij de pakken neer te zetten. Dus koppie op en op naar een mooie zomer vol leuke dingen.