Zo goed als 2020 werd afgesloten , zo slecht is 2021 begonnen. Om maar met de deur in huis te vallen: de medicijnen die ik sinds maart vorig jaar kreeg werken niet meer.
En dat is knap klote. Andere woorden heb ik er niet voor. In m'n bloed is te zien dat m'n lever overuren maakt. Daar kan de dokter aan zien dat er dus weer activiteit is bij de uitzaaiingen. Op de scan die vorige week is gemaakt was dit ook duidelijk zichtbaar. Alle uitzaaiingen zijn weer groter geworden en er zijn er ook weer wat bij. Niet best dus...
De voortekenen waren er misschien al wel. Bij sommige bewegingen heb ik pijn in m'n rug. Dat werd de laatste tijd erger. Zelf dacht ik dat het iets van spierpijn was of een botje dat niet helemaal lekker zat, maar helaas is dat niet het geval. Het is een uitzaaiing die groter is geworden en daarbij de lever oprekt en stiekem drukt op een rib. Knap irritant maar lang leve paracetamol.
En nu? Nu ga ik weer aan de chemo. Deze keer in pilvorm. Ik hoef dus niet aan het infuus. Dat is best een geruststelling aangezien dat echt een grote belasting op je leven is. Nu kan het met een paar pillen per dag.
Het is nu wel weer spannend. Spannend om te moeten wachten of deze pillen werken. Spannend om weer vertrouwen in je lichaam te krijgen. Spannend hoe lang deze medicijnen werken. En spannend wat voor bijwerkingen ik krijg. Maar we gaan het allemaal weer met frisse moed meemaken.
Trek alle fingers crossed, kaarsjes, schietgebedje en andere hulpmiddelen maar weer uit de kast, want dat kunnen we goed gebruiken op het moment.