Eindelijk weer goed nieuws. Daar was het ook wel weer tijd voor. Sinds mijn vorige bericht heb ik nu 4 chemokuren gehad. Vandaag was de dag dat ik van mijn arts kreeg te horen of het aanslaat en of ik dus door mag met deze behandeling. Ik neem jullie even mee met hoe dat gaat in mijn hoofd.
Woensdag eerst nog gezellig naar een pretpark met Jesper, Mark en zus Marloes. Het beste middel om je gedachtes niet te veel naar de dag van vandaag te laten gaan. Op tijd naar bed want om 8 uur moet ik in het ziekenhuis zijn. Het moment dat ik de wachtkamer inloop begint de paniek een beetje toe te slaan. Dat blijkt ook wel uit de eerste metingen. Hartslag van 100 was voelbaar in m'n keel en bloeddruk aan de hoge kant. Nu begint het wachten tot Doc ons oproept. Iedere keer als ik hem zie lopen schiet de hartslag omhoog. Oneindig lange minuten zijn dit. Je hoopt iets te kunnen aflezen aan zijn gezicht. Iets waarmee hij laat zien of het goed is of niet. Maar je ziet niks....
Dan eindelijk naar binnen. En dan spreekt hij de woorden: het gaat goed, ik ben tevreden. Ik hoor nog net dat de tumormarker een stuk lager is en dat chemo dus aanslaat. En dan komt alle spanning eruit. Tranen van geluk deze keer.
Mark en dokter praten nog verder. Iets over kansen, ervaringen en nog meer. Maar ik hoor dat niet. Ik ben alleen maar blij dat ik een hele dag in het ziekenhuis mag blijven vandaag voor weer een chemo. Nu weet ik dat dit spul dus werkt en doet wat het moet doen.
Hup hup door naar chemo nr 5! De hartslag is trouwens weer naar een normaal niveau net als m'n bloeddruk.