Bij het vorige bezoek aan het ziekenhuis bleek dat er weer wat activiteit bij mijn eierstokken was. Omdat ik een hormonale variant van deze ellendige ziekte heb wil je dat eigenlijk niet. Hoe minder hormonen hoe beter de pillen hun werk kunnen doen. Zaak dus om die hormonen te elimineren. En dat kan alleen als de eierstokken eruit gaan.
Gister was het de dag van de operatie. Op een onchristelijk tijdstip mocht ik me in het ziekenhuis melden. Met een beeldig blauw operatiejurkje mocht ik wachten op het moment om naar de operatiekamer te gaan. En dat wachten is toch best hilarisch op sommige momenten. Ieder kwartier kwam er weer een nieuwe patiënt de ruimte in. Die in hetzelfde blauwe jurkje moest worden gehezen. Met wat voor toestand dat toch bij sommige mensen gaat is best vermakelijk.
Tijd om het toneelstuk te verlaten en naar de ok te rijden. Daar gaat het toneelstuk rustig verder. Nu was de chirurg kwijt. Na 50 minuten wachten in de operatiekamer kwam ze eindelijk boven water. Ik had iedere centimeter van die kamer ondertussen wel gezien, tijd om onder zeil te gaan.
Nog geen uur later was ik al weer wakker en was alles achter de rug. Operatie prima verlopen en na 2 uurtjes mocht ik al weer naar huis.
Met een prettige dosis paracetamol en diclofenac kom ik de dag prima door.