Hoe het met me gaat vragen mensen aan mij, maar ook aan familie en vrienden. En die antwoorden dan allemaal dat het goed met me gaat. Maar ze was toch ziek, is dan snel wedervraag. Ja dit is ze ook nog steeds, maar gezien de situatie voelt ze zich heel goed. Gaat gewoon naar haar werk, traint in de sportschool, speelt waterpolowedstrijden en geeft trainen.
Ik begrijp heel goed dat mensen deze vragen stellen. Niets zeggen is ook zo vreemd tenslotte. Maar als het antwoord dan positief is dan mogen mensen dat best van mij (en al die lieve familieleden en vrienden) ook best aannemen. Soms heb ik het gevoel dat ik me moet verdedigen voor het feit dat ik me niet ziek voel. Is natuurlijk niet zo, maar toch....
Na mijn laatste blog ben ik weer een jaartje ouder geworden. Dat is weer een mijlpaal op de een of andere manier. Gelukkig hebben we (tweelingzus en ik) het heel goed weten te vieren. Met elkaar, met familie en met vrienden.
Ik heb weinig behoefte aan contact met lotgenoten. Maar soms zijn er dingen die daar verandering in brengen. Een artikel in de krant zorgde ervoor dat ik voor het eerst een bericht naar iemand stuurde. Het ging over Cato-Margo waarvan ik samen met mijn collega's een keer een training heb gekregen. De tweede trainingsdag kon toen niet doorgaan omdat zij net daarvoor te horen had gekregen dat ze leukemie had. Die mededeling op de derde trainingsdag vond ik zo bijzonder. Dat ze daar gewoon stond en het aan ons vertelde heb ik altijd onthouden. Nu zit ik zelf in dat schuitje en ervaar dat ik hetzelfde doe. Ik ben er ook gewoon bij en doe mee.
Ik wil iedereen hele fijne kerstdagen wensen en alvast de beste wensen voor 2019. Laten we er maar weer een mooi jaar van gaan maken!