De boodschap dat ik niet meer beter kon worden was dramatisch. Je leven staat op z'n kop zoals ik vorige week schreef.
Na de uitslag zijn we meteen in actie gekomen om ons door te laten verwijzen naar het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis (avl). Dat proces heeft even tijd nodig, aangezien iedere patiënt die daar komt een zekere vorm van spoed heeft. Je moet dus keurig op je beurt wachten. Ongeduldig als wij zijn gaan we dan natuurlijk toch even bellen (en nog eens bellen) om er wat druk achter te zetten. En zowaar kregen we maandag te horen dat ik vandaag (donderdag 12 juli) langs kon komen voor een second opinion.
Vandaag was dus de dag. Op naar het avl. Via verschillende kanten hadden we gehoord dat er misschien wel mogelijkheden voor mij waren voor een andere behandeling dan in eerste instantie is aangeboden. Maar hoe en wat blijft gissen.
Aangekomen bij loket 1 kregen we te horen dat bij bestudering van mijn scans er misschien nog een uitzaaiing was gevonden. Deze keer in m'n nek. Dus daar gingen we van hoop naar vrees. Dat plekje moest onderzocht worden om uit te sluiten wat het precies is. Is het een uitzaaiing? Dan is er geen andere behandeling. Is het geen uitzaaiing? Dan zijn er zeker mogelijkheden om te behandelen. Vanaf dat moment is het dus erop of eronder.
Op naar loket 2. De radioloog mag het definitieve oordeel gaan geven. De radioloog kijkt en heeft nog twijfel wat het is. Godverdegodver het zal toch niet nog slechter zijn? Vanwege de twijfel moet er dus een hapje worden genomen uit 2 klieren in m'n nek. Dus hoppa een lange naald in je nek en happen maar.
Het voordeel van een ziekenhuis als het avl is dat dit hapje meteen onderzocht kan worden. De uitslag volgt een uur later. Dat ene uurtje lijkt wel een eeuw. Maar dan komt daar ineens onze hoop in bange dagen aan. De verpleegster die ons de hele dag heeft geholpen. Juichend loopt ze door de gang. Het is goed. Geen uitzaaiing!!! Je mag de behandeling in en we gaan proberen om je beter te maken.
En zo ga je van hoop naar vrees en weer terug naar hoop. Dikke tranen maar deze keer van geluk. Want de deur staat weer op een kier en daar straalt ook nog een beetje licht door.
Wat nu volgt is een lang proces van chemotherapie, operatie, bestraling en hormoonpillen. Hoe en wat en waarom is een uitleg waar ik jullie verder niet mee zal vermoeien.
Wat mij betreft laten we vrees de komende tijd even voor wat het is en gaan we hoop omarmen en niet meer loslaten. Knokken met die handel 💪