Zo ontzettend veel kaarten, lieve woorden, ballonnen en bloemen zijn er afgelopen week bij ons gebracht. Daar worden we een beetje stil van.
Deze week was alles vrij rustig. Best vreemd gezien de situatie waarin we ons als familie bevinden. De grote spanning van het wachten was mentaal zwaar. Om nou te zeggen dat er een last van mijn schouders is gevallen klinkt wat vreemd, maar daar kun je het wel mee vergelijken. Tegelijkertijd denk ik dat ik nog steeds het gevoel heb dat het verhaal over iemand anders gaat. Net alsof ze de gegevens van een ander per ongeluk in mijn dossier hebben gezet.
Wat we als familie deze week vooral vreemd vonden was dat het normale leven om je heen gewoon verder gaat. Je hebt net de grootste klap ooit in je gezicht gehad en om je heen halen mensen hun kinderen van school, doen boodschappen, hebben rijles, lachen of maken ruzie. Alles en iedereen gaat door.
Een borrel met veel van onze vrienden heeft ons goed geholpen om met het normale leven door te gaan. Net als even mijn directe collega's bijpraten. Voor iedereen is het lastig. Hoe ga je met elkaar om? Wat wil Debbie? Hoe pak je je leven weer op. Door daar met elkaar over te praten helpt heel veel.
Maar hoe pak je dat leven dan weer op? Mijn idee is door het te doen. Ongeacht wat er nu en later op ons pad komt. Dus komende week ga ik weer naar m'n werk. Ik merk dat ik dat best een beetje mis. Gewoon weer met normale zaken bezig zijn, slechte koffie drinken, mensen helpen, slap ouwehoeren of dramatisch beroerde grappen maken. In die laatste 2 ben ik best goed dus dat moet wel lukken.
Hoe lang dat allemaal duurt is voor nu nog vrij onduidelijk. Komende week krijg ik als het goed is meer info over de verschillende behandelingen die mogelijk zijn in het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis (AvL). Begin ik met hormonen? Chemo? Doe ik mee met een studie? Wil ik in het AvL de behandeling krijgen of in het Zmc? Dat alles kunnen we pas na volgende week beantwoorden.
Tot die tijd gaan we lekker door met alle leuke dingen in het leven.