En dan zit je daar op van de zenuwen met een hartslag van 115 voor de dokter. Alsof je bent vergeten te leren voor een examen. Alleen voor dit examen kon ik niet leren. Het overkomt je. En de uitslag van het examen is niet goed.
Het plekje dat gevonden is op mijn lever is inderdaad niet goed. Ik heb nu dus officieel uitgezaaide borstkanker. En deze wedstrijd ga ik niet winnen volgens de dokter. Mijn eerste vraag was dan ook meteen hoe lang ik nog mag gaan genieten van alles en iedereen om me heen. 1 tot 5 jaar.....
Stilte is het enige wat ik nog hoor. Qua gevoel alleen maar boos. Hoe kan dit? Waarom ik? Wat heb ik nou misdaan om dit te krijgen? Maar niemand die daar het antwoord op kan geven.
Na heel veel praten over behandelingen en nog meer aanvullende onderzoeken gaan we naar huis. Naar m'n ouders, broer en zus. Hartverscheurend is dat. Om je ouders te zien breken. Nog een kind....
Boos kan ik niet lang zijn en wil ik ook niet. Als je dan het stempel 1 tot 5 jaar krijgt laten dat dan ook een paar verdomd mooie jaren zijn. Dus aanpakken maar die handel.
Samen met zus naar onze mooie caravan aan het water om even de gedachten te verzetten en ons klaar te maken voor de laatste zwemtraining van de kleinste rakkers van onze club.
De dag sluit ik af met een hoop lieve berichten terwijl ik samen met Mark op ons terras aan het water geniet van een kaasfondue met een heerlijk biertje.
Vier het leven, iedere dag.