De onderzoeken gingen vorige week vrolijk verder. Vrijdag een MRI en zaterdag een PET-scan. Beide om te kijken of er misschien verderop in m'n lijf nog ellende rondspookt. Een vaste stap die altijd volgt na de constatering borstkanker. De onderzoeken zelf zijn niet zo spannend, behalve dan dat je een radioactiefstofje in je lijf krijgt.
Na de onderzoeken zijn we meteen doorgereden naar Sneek voor het gezelligste waterpolotoernooi van Nederland. Een weekend vol waterpolo voor de jongste jeugd Al die vrolijke kanjers die de leukste sport ter wereld uitoefenen geven mij de beste afleiding tijdens deze spannende dagen.
Dinsdag was het D-day. De uitslag van de scans was een formaliteit. Althans dat dachten we. Helaas was op de scans nog iets in mijn lijf gevonden. Op m'n lever was iets te zien dat verder onderzocht moest worden. Wat dan volgt is een klap met de hamer die je niet ziet aankomen. Maar toch luister je weer goed. Wat zegt de man in de witte jas aan de andere kant van de tafel? Het kan een kluwen bloedvaatjes zijn, maar ook een uitzaaiing. Weer een klap met de hamer alleen al door dat ene woord.
Hoe dan ook het plekje moet onderzocht worden. En wel dezelfde dag nog. Half 12 lag ik weer onder een scan. Deze keer met een andere contrastvloeistof dan de andere keren waardoor ik ook nog een allergische reactie kreeg. Dus naast de stress had ik enorme jeuk en flinke bulten op m'n hele lijf.
Na een uurtje spanning kwam de dokter met het slechtste nieuws dat je kunt krijgen. Dat wat ze gezien hebben is reden tot zorg en moet nog verder worden onderzocht met een biopsie. En met de reden tot zorg bedoelde de beste man dat er een hele grote kans is dat ik een uitzaaiing heb op m'n lever.
Kapot, stuk, verdoofd, volledig in paniek, verdriet, pijn in je hartje. Een kleine opsomming van wat er toen bij mij en Mark van binnen gebeurde.
De biopsie onderga je. Hoe vervelend het ook is dat iemand met een harpoen in je lever zit te poeren.
Het enige dat we nodig hadden na deze enorm heftige dag was de warmte van familie. Dat hebben we ook meteen opgezocht. Veel praten, huilen, lachen en bij elkaar zijn helpt ons erg.
We moeten nu wachten tot komende dinsdag. Dan komt het verlossende woord. Is het goed of slecht. En wat goed of slecht betekenen weten we nog niet. Ook dat horen we dinsdag. De spanning blijft dus nog.
Gek genoeg ben je als mens vrij weerbaar en kun je dus met dit soort slechte berichten omgaan. Dat gaat met vallen en opstaan. Maar je blijft steeds langer overeind. De lieve woorden van iedereen uit onze omgeving helpen daar zeker bij. Maar het beste werkt de gezelligheid van Jesper. Zo'n vrolijke 7-jarige spring in het veld maakt alles een stuk dragelijker.
En nu op naar dinsdag!